Beton komórkowy posiada specyficzną strukturę, wypełnioną w ok. 60 – 85% powietrzem. Jego główną zaletą jest korzystna izolacyjność cieplna.
Beton komórkowy jest produkowany z naturalnych surowców. W porównaniu z innymi, konwencjonalnymi materiałami budowlanymi, proces jego produkcji nie ma bardzo niekorzystnego wpływu na otoczenie. Jego poziom promieniotwórczości jest bardzo niski. Beton komórkowy jest odporny na chemiczną i biologiczną korozję, a do tego posiada najwyższą odporność ogniową.
Bez mostków termicznych
Ściany konstrukcyjne wykonane z betonu komórkowego są łączone przy wykorzystaniu tradycyjnego przewiązania murarskiego. Do często stosowanych rozwiązań należy wprowadzane bloczków łączących na całą grubość łączonej ściany. Takie rozwiązanie pozwala na uniknięcie powstawania mostków termicznych.
Inne metody łączenia bloczków
Innym sposobem łączenia ścian konstrukcyjnych wykonanych z betonu komórkowego jest wprowadzenie bloczka w strefę złącza. Rekomendowane jest wprowadzenie bloczka do betonu na głębokość wynoszącą co najmniej 15 cm.
Istnieje jeszcze trzecia metoda – połączenie ścian przy użyciu stalowych łączników ze stali nierdzewnej, w co drugiej warstwie. W tym przypadku bloczki z betonu komórkowego są murowane na styk, bez przewiązania.
Metoda łączenia „na dotyk”
Metoda łączenia „na dotyk” może być stosowana w przypadku, gdy trzeba połączyć ściankę działową ze ścianą konstrukcyjną. Polega ona na zrezygnowaniu z przewiązania bloczków i stosowaniu łączników stalowych z nierdzewnej stali. Płaskowniki są wbudowywane do połowy długości już podczas wznoszenia ścian konstrukcyjnych. Łączniki są mocowane do ściany za pomocą kołka rozporowego. Dzięki temu trafiają w spoinę między bloczkami. Między ścianką działową a stropem standardowo pozostawia się szczelinę (ok. 1 cm – 1,5 cm), żeby pod wpływem ugięcia stropu w czasie eksploatacji nie doszło do jej uszkodzeń. Szczeliny istniejące po wymurowaniu ścianki wypełnia się pianką montażową, albo innym elastycznym materiałem.