Kit, czyli bardzo gęsta masa plastyczna, stosowany jest do: wypełniania przestrzeni o jednocześnie dość dużej szerokości, jak i głębokości, czyli szpar lub szczelin, uszczelniania nieruchomych połączeń o dużym luzie lub niedokładnie przylegających, łączenia elementów za pomocą dużych spoin.
Kity zazwyczaj twardnieją pod wpływem powietrza, ale są też takie, które cały czas pozostają delikatnie plastyczne. Dodatkową zaletą kitów jest ich znaczna odporność na działanie środowiska, w którym zostały użyte. Wynika to po części ze składników użytych do konkretnych kitów, a po części z grubego nakładania kitów.
Kity nie nadają się do niwelowania nierówności w charakterze wypełnień szpachlowych.
Kity można podzielić nie tylko ze względu na materiał, z jakiego zostały wykonane, ale także ze względu na rodzaju zastosowania, np. do uszczelniania, łączenia, uodporniania na działanie temperatur itp.
Nazwy kitów pochodzą:
- od materiałów w ich skład wchodzących np.: kauczukowy, acetonowy, ołowiowy,
- od rodzaju robót, dó których mają być kity przeznaczone, np.: szklarski, piecowy, tapicerski, do drewna,
- od wymaganej własności podstawowej ,:np.: wodoszczelny, olejoodporny, kwasoodporny itp.
Najczęściej stosowane kity to kit szklarski i miniowy. Poniżej podajemy także „przepisy” na kity do konkretnych uszczelnień, które można wykonać samemu..
Kit szklarski
Kit szklarski to podstawowy element szklenia okien drewnianych. Jego wiodącym składnikiem jest pokost lniany oraz kreda. Dobry kit szklarski nie powinien się kruszyć i pękać wyschnięciu. Kit szklarski daje się dość łatwo wygładzać.
Zastosowanie kitu szklarskiego:
- tradycyjne uszczelnienia i połączenia szklarskie
- szklenie okien w ramach drewnianych
- budowa szklarni, ogrodów zimowych, itp.
Zużycie kitu zależy od sposobu szklenia i waha się w granicach od 0,22 do 0,6 kg kitu na 1 m2 ramy okiennej. Natomiast cena waha się między 3 a 5 zł za kilogram, w zależności od producenta.
Kit miniowy
Kit ten produkowany jest na pokoście lnianym, przy czym różni się od kitu szklarskiego składem o tyle, że oprócz kredy zawiera domieszkę 20 proc. minii ołowianej.
Zastosowanie kitu miniowego:
- do uszczelniania szyb w ramach metalowych
- do szklenia żelaznych ram okiennych
- do robót dekarskich przy naprawach rynien żelaznych
Zużycie kitu miniowego zależy od rodzaju i wymiarów szkła. Inne jest przy szkleniu szkłem zbrojonym, a jeszcze inne przy szkle zwykłym. Normy zużycia wahają się w granicach od 0,45 do 3,5 kg na 1 m2 szkła. Ceny wahają się w granicach 4-5 zł za kilogram.
Kit szklarski i miniowy najlepiej przechowywać w blaszanych naczyniach szczelnie nakrytych, tak by powietrze się nie dostawało. Dobrze jest przykrywać natłuszczonym papierem powierzchnię kitu w naczyniach otwartych. Zabezpieczy to pierwszą warstwę materiału przed skawaleniem. Nie należy kupować kitu na zapas.
Kity na specjalne zamówienie
Poza wyżej wymienionymi kitami, jest jeszcze spora lista kitów, które wytwarzane są na specjalne zmówienie lub w miejscu wykonywania robót.
Kit olejowy odporny na wodę. Aby go otrzymać, należy zmieszać 7 miarek gaszonego proszku wapiennego (CaOH2), 3 miarek miałkiej mączki ceglanej, 2 miarki szkła sproszkowanego i 2 miarki oleju lnianego.
Kit do żelaza. To mieszanina 100 miarek opiłek żelaznych, 1 miarki siarki i 1 miarki chlorku amonu (salmiaku) z gorącą wodą.
Kit kwasoodporny. Otrzymuje się go kilkoma metodami, ale najprościej jest zmieszać 10 miarek proszku azbestowego, 1 miarkę bieli barytowej (szpatu ciężkiego) z 10 miarkami szkła wodnego sodowego 40°Be.
Kit kamieniarski. Służy do sklejania płyt, okładzin kamiennych, zalewania szczelin i uszkodzeń w kamieniach. Otrzymywany jest z gipsu, bieli cynkowej, kalafonii, wosku, szelaku i odpowiedniego barwnika.
Kit do rurociągów wodnych. Aby go otrzymać, należy zarobić rozcieńczonym kwasem siarkowym 60 miarek opiłek żelaznych, 2 miarki chlorku amonowego i 1 miarkę siarki (kwiatu).
Kit do klejenia drewna z kamieniem. Otrzymywany jest z kleju zwierzęcego i gipsu palonego.
Kit asfaltowy. Służy do sklejania metali, szkła, kamieni, drewna, papy oraz innych materiałów.
Kit piecowy. Jest to mieszanina szpatu ciężkiego (barytu) z kredą, kaolinem i szkłem wodnym.
Kit pokostowy odporny na papę. Otrzymywany jest przez zarobienie pokostem na ciasto mieszaniny 2 miarek gładzi ołowianej, 1 miarki miałkiego piasku oraz 1 miarki miałkiego, palonego wapna (mączki wapna palonego).
Kit pokostowy do drewna. Otrzymywany jest przez zmieszanie 3 miarki wapna gaszonego, sproszkowanego, 2 miarek; mąki żytniej pytlowej i 2—3 miarek pokostu lnianego. Jest wyjątkowo odporny na działanie wpływów atmosferycznych.
Kit do klejenia celuloidu z metalami. Otrzymywany jest przez zmieszanie 3,5 miarek kalafonii z 0,2 miarkami kamfory i rozpuszczenie w 6,5—7 miarkach spirytusu o mocy 96°.
Kit do łączenia różnych tworzyw. Otrzymywany jest przez zmieszanie 10 miarek tlenku ołowiu (PbO), czyli „gładzi ołowianej” z 2 miarkami gliceryny.
Kit ogniotrwały. Otrzymywany jest przez wymieszanie i utarcie 10 miarek braunsztynu, 5 miarek bieli cynkowej i 1 miarki boraksu sproszkowanego ze szkłem wodnym, aż do otrzymania gęstej papki.