Ażurowa kostka Iberia firmy Libet jest produktem atrakcyjnym wizualnie, o wysokich walorach użytkowych i – co bardzo ważne – przyjaznym dla środowiska naturalnego. Jej oryginalny kształt pozwala na tworzenie różnorodnych wzorów nawierzchni biologicznie czynnej, zapewniającej prawidłowe funkcjonowanie ekosystemu. Technologia układania Iberii jest taka sama jak innych kostek brukowych.
Kostka brukowa Iberia należy do grupy produktów Eco, co oznacza że układane z niej w odpowiedni sposób nawierzchnie mogą być biologicznie czynne – nie utrudniają magazynowania wody w glebie i zapewniają roślinom dobre warunki wzrostu. W zależności od wzoru powierzchnia biologicznie czynna może wynosić 5-36% całej nawierzchni.
Wyróżniający Iberię wzór wielokąta pozwala wykreować wiele zróżnicowanych układów – od pełnych, szczelnie pokrywających teren, po fantazyjne ażury, w których niezabudowane przestrzenie może ozdobnie wypełniać trawa, grys, żwir itp. Wszechstronność kostek Iberia sprawia, że tworzone z nich nawierzchnie stanowią idealne tło zarówno dla nowoczesnych, jak i klasycznie zaaranżowanych przestrzeni.
Podbudowa to podstawa
Technologia układania kostek Iberia nie różni się od zasad układania innych kostek brukowych. Ich przestrzeganie pozwoli na stworzenie stabilnej, trwałej i estetycznej nawierzchni, bezawaryjnie funkcjonującej przez długie lata. Punktem wyjścia jest sporządzenie projektu nawierzchni, zawierającego jej wzór oraz informacje, takie jak: wymiary, przeznaczenie i przewidywane obciążenia, sposób odwodnienia, które ułatwią i przyspieszą prace wykonawcze. Z wytyczonego do brukowania terenu należy usunąć ziemię (humus i grunt rodzimy) do głębokości równej liczbie i grubości warstw podbudowy. W zależności od rodzaju gruntu, konstrukcji podbudowy oraz obciążenia nawierzchni, wykonywany jest wykop o głębokości 20-40 cm.
Po przeprowadzeniu korytowania grunt wymaga wyrównania oraz wyprofilowania zgodnie z niwelą przyszłej nawierzchni. Spadek poprzeczny i podłużny zależy od zaprojektowanych warunków odwodnienia i wynosi 0,5-3% (obniżenie powierzchni od 0,5 do 3 cm na długości 1 m). Na tak przygotowanym podłożu wykonywana jest podbudowa, czyli rozściełane kruszywo i ubijane do odpowiedniego zagęszczenia. Podbudowę wykonuje się ze żwiru, tłucznia, grysu, żużla lub mieszaniny piasku ze żwirem. Istotne jest, aby była ona w jak największym stopniu przepuszczalna dla wody. Materiał układany jest warstwowo, a każda warstwa zagęszczana mechanicznie. Ważne jest przy tym obmurowanie podbudowy z każdej strony opornikami, między którymi znajdą się kostki brukowe. Bezpośrednim podłożem pod bruk jest tzw. podsypka w postaci warstwy odsiewek kamiennych o frakcji 0-7 mm lub piasku płukanego. Po wyrównaniu przez ściągnięcie łatą powinna mieć ona grubość około 3-4 cm. Podsypki nie należy zagęszczać. I teraz pozostaje już tylko ułożenie Iberii zgodnie z zaprojektowanym wzorem.
Nawierzchnia pod kontrolą
Z kostek brukowych Iberia można ułożyć co najmniej kilkanaście niepowtarzalnych wzorów nawierzchni. Projektanci firmy Libet opracowali ich 16 – od prostych wzorów opartych na układach z kwadratów i prostokątów, po niestandardowe motywy wykorzystujące nieregularne formy. Ale na pewno nie wyczerpuje to wszystkich możliwości aranżacyjnych.
– Najłatwiej jest ułożyć pełną nawierzchnię – mówi Kamil Drewczyński. – Im wzór jest bardziej skomplikowany, a przestrzenie między betonowymi elementami większe, tym brukowanie wymaga większej uwagi i staranności, a przede wszystkim ciągłego kontrolowania zgodności układanego wzoru z projektem.
Wzór odbiegający od wytycznych projektu to najczęściej przytrafiający się błąd podczas układania ażurowych kostek i płyt. Dlatego trzeba cały czas sprawdzać czy nie występują jakieś odchylenia, co pozwoli je szybko wykryć i skorygować. Kostki powinny być dość ściśle układane, tak aby nie powstawały luzy i poszczególne elementy się nie przesuwały.
Układanie zaczynamy od krawędzi do środka, wykorzystując do postępu robót świeżo ułożoną warstwę bruku. Co pewien czas trzeba także kontrolować prawidłowość uzyskiwanych krawędzi i spadków. Ostatni etap to rozsypanie na nawierzchni drobnego piasku i ręczne (przy użyciu gumowego młotka) zagęszczenie nawierzchni. Piasek wnikając w szczeliny, zaklinuje kostki między sobą. Natomiast niezabudowane przestrzenie można wypełnić albo ziemią i zasiać roślinność, np. trawę lub różnokolorowe ozdobne mchy, albo grysem, żwirem, kruszywami o różnych frakcjach i kolorach. Obydwa rozwiązania będą ciekawie wyglądały i przede wszystkim umożliwią swobodne odprowadzanie wód opadowych do gruntu.
Nawierzchnie powstające z kostek Iberia cieszą oczy swym wyglądem i są przyjazne dla środowiska naturalnego. To ich dwie bardzo ważne cechy, o których warto pamiętać wybierając materiał nawierzchniowy na swoją posesję.